بررسی اهمیت ارتباط فرم و محتوا در تصویرسازی معاصر از داستانهای کهن (با تکیه بر آثار مرتضی ممیز)

یکی از مسائلی که در تصویرسازی حائز اهمیت است و توجه به آن می تواند کار هنرمند را ارتقاء ببخشد، رابط? فرم و محتواست. به همین منظور بررسی این مسئله می تواند به موضوعی قابل تأمل تبدیل گردد. پژوهش حاضر در جستجوی شناخت فرم و محتوا و همینطور ارتباط آنها به شیو? توصیفی و تحلیلی می باشد. این پژوهش برای شناخت فرم و محتوا و رابطه آنها، و از سویی شناخت بهتر تصویرسازی و استفاده از ادبیات کهن در این هنر گردآوری شده است. روش جمع آوری مطالب کتابخانه ای است و در کنار آن به تحلیل وجمع بندی اطلاعات گردآوری شده پرداخته ام. هماهنگی تصویر با محتوای لازم وملزوم یکدیگرند. تصویرگر با توجه به محتوا باید نکاتی همچون انتخاب موضوع تصویری، پرداخت ساده گونه به اصل مطلب، انتخاب تکنیک مناسب، توجه به گروه سنی مخاطب و زاویه دید مناسب، را درنظر گرفته و خلق اثر هنری بپردازد. در واقع می توان گفت در راستای بازآفرینی یک متن کهن نقش تصویرگر حتی می تواند بیشتر از نویسنده باشد. زیرا تصویرگر عناصری در اختیار دارد که بهتر می تواند مخاطب را جذب نماید. خلاقیت هنرمند، سادگی در بیان و صراحت در اجرای یک تصویر زمینه ساز ماندگاریِ آن در ذهن مخاطب می شود. با استفاده درست و بجا از اجزاء فرم یعنی عناصر بصری و ترکیب بندی و با بهره از خلاقیت می توان تصویری خوب از متون پرمایه ادبیات کهن خلق کرد. در نهایت باید گفت هر موضوعی لحن و بیان خاص خود را دارد و برای بازگویی آن به زبان تصویر باید لحن و بیان مناسب آنرا پیدا و استفاده کرد. توجه به این انتخاب به جا و به تبع ?آن ارائه تصویری دلنشین از داستانهای قدیمی می تواند کمک شایانی به ماندگار شدن و شناساندن آنها به نسل امروز بکند.